Ελένη, Μαρία, ίσως Φωτεινή,
λες να ‘ναι πάλι Γεωργία;
Παιχνίδια που παίζει η ζωή,
δεν είναι φάρσα, αστείο, ειρωνεία!
Ονόματα, άτομα, καταστάσεις
ξυπνάς τρομαγμένος μα δεν κοιμάσαι.
Να κρατήσεις θέλεις αποστάσεις,
τα ίδια να ‘ρθουν μην φοβάσαι.
Την Γεωργία να ξεχάσεις θες
την ρουτίνα που τόσο μισούσες.
Σε γυναίκες ανάμεσα πολλές
Γεωργία ξανά δεν ποθούσες.
Ό,τι σε εκνευρίζει μπροστά σου,
κάθε μέρα θα ‘ναι εδώ.
Η Γεωργία εκείνη η δικιά σου,
κι’ ας έχει άλλο όνομα θαρρώ!
Σκέψεις, αποφάσεις, κι’ ένα πρωί,
στη ζωή σου παίρνεις άλλη πορεία.
Πάντα να ξέρεις θα σου στέλνει η ζωή
μια καινούργια για σένα Γεωργία.
Roy Lichtenstein, Modern Tapestry, 1968
